cigarsforum.gr

Αναμνήσεις από την Πρώτη Καιόμενη Βάτο

τραβώντας την κουρτίνα του χρόνου, κάποιες φορές δεν υπάρχει τίποτα από πίσω
μόνο θαμπές σκιές, θολές φιγούρες, και αχνά περιγράμματα ενός μακρινού παρελθόντος
με τη σκόνη του χρόνου να έχει σχηματίσει στρώματα πάνω σε φευγαλέες αναμνήσεις

κάποιες άλλες όμως, σπάνιες είν' αλήθεια, μέσα από τους καπνούς της λήθης
αναδύεται ολοζώντανα σαν παιδικό όνειρο που επανέρχεται, η "ανάμνησις στιγμών ελκυστικών"
ευλαβικά φυλαγμένη για πάντα στους μυρωμένους μπαξέδες της μνήμης

Αίγινα, καλοκαίρι 19.. (δε θα πω δεκαετία)
είχα μια γκόμενα τότε σε καψουροφάση, κι είχα πάει να μείνω στο νησί κάποιες μέρες
μιας και παραθέριζε εκεί με τους δικούς της για μεγάλο διάστημα στο εξοχικό τους
ο μπαμπάς, τρελάρας, ροκάς, και gran maître για χρόνια σε μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας
μεταξύ άλλων, ήταν όπως αποδείχτηκε και μέγας aficionado, με υγραντήρες, κόλπα, και δε συμμαζεύεται

ένα ζεστό βράδυ λοιπόν, πήγα καλεσμένος από τη νεαρά να δειπνήσω στο καθόλου φτωχικό τσαρδί τους
η ατμόσφαιρα ήταν cool από την πρώτη στιγμή, όλα στο χαλαρό, δίχως τύπους και άλλα περίεργα
κι αφού ρουφήξαμε κάτι ψαγμένα κοκτέιλ που έφτιαχνε ο «πεθερός», μετά κάτσαμε να φάμε

θυμάμαι μάλιστα και το κυρίως της βραδιάς: steak diane με το αίμα να στάζει
συνοδεύοντας με γαλλικά κρασιά και κουβέντα περί ανέμων, ακούγοντας βινύλια
σίγουρα πάντως θυμάμαι έναν δίσκο Bob Seger, γιατί τον είχα κι εγώ

και μετά, και μετά…
μεταξύ τυρού και αχλαδιού που λένε, στο απόδειπνο
ο πατήρ πήγε κι έφερε μια πολύχρωμη ορθογώνια κούτα και κάτι περίεργα εργαλεία
-έχεις καπνίσει πούρο? με ρώτησε
-όχι κ. Μάικ, ποτέ, απάντησα αυθόρμητα

έβγαλε λοιπόν από την κούτα ένα καφετί μαντζαφλάρι -για τα τότε μάτια μου- με χρυσό δαχτυλίδι
κι αφού το περιεργάστηκε αρκετή ώρα παίζοντας το στα δάκτυλα και μυρίζοντας κάθε του εκατοστό
έκοψε ευλαβικά τη μια του άκρη με κάτι που έμοιαζε σαν μικρό ψαλίδι
κι ύστερα, κρατώντας έναν παράξενο λαρτζ αναπτήρα με φλόγιστρο
άρχισε να ζεσταίνει με τη φλόγα του από απόσταση το πούρο
κάποια στιγμή, κι ενώ παρακολουθούσα με ένα ανεξήγητα μυστικό ρίγος την τελετουργία
μου το παρέδωσε με μια αεράτη και αρχοντική κίνηση…

…κι αυτό ήταν μάγκες
μαγεύτηκα κι έχασα το μυαλό μου φουμάροντας εκείνη την καιόμενη βάτο
κάποιο μακρινό αλλά αξέχαστο καλοκαιρινό βράδυ που μύριζε Αποκάλυψη
με το Μανιτού να κατεβαίνει από τα σύννεφα και να μου παραδίδει τις εντολές του
γραμμένες όχι σε μαρμάρινες πλάκες, αλλά σε κουβανέζικα φύλλα καπνού

ήταν μια από εκείνες τις εμπειρίες που μένουν για πάντα χαραγμένες στο πεπερασμένο μυαλό σου
και για κάμποσα χρόνια ένιωθα και αναπαριστούσα ολοζώντανα μέσα μου
όλα τα αρώματα και τα συναισθήματα εκείνης της βραδιάς
και μόλις επέστρεψα στο άστυ, κι αφού ψάχτηκα και έψαξα για λίγο
ξεκίνησα δειλά-δειλά αυτό το όμορφο και μακρύ ταξίδι που φτάνει ως το σήμερα

καλή σου ώρα κύριε Μάικ όπου κι αν βρίσκεσαι, σε ευχαριστώ γι’ αυτή τη μύηση
χωρίς να το ξέρεις, άλλαξες τη ζωή μου για πάντα από εκείνη τη βραδιά και μετά

για την ιστορία, το πούρο ήταν ένα Romeo y Julieta Churchill, με το παλιό μονό χρυσό δαχτυλίδι...

το πρωτο πουρο που καπνισα δεν μπορω να θυμηθω ουτε ποιο ηταν ουτε το ποτε ηταν
θυμαμαι τον πατερα μου να καπνιζει πιπα και κανα πουρο που και που
θυμαμαι κατι συρταρια να εχουν μεσα κατι πουρα τυλιγμενα σε σελοφαν , κατι αλλα τυλιγμενα σε αλουμινοχαρτα
φυσικα και δεν θυμαμαι μαρκες . ειχα δοκιμασει μερικες φορες μερικα απο αυτα αλλα δεν ελεγαν και πολλα

καποια στιγμη καπου στο λυκειο ειχαμε μαζευτει στο σπιτι ενος φιλου και εκει ειχαμε καπνισει ενα πουρο του πατερα του το οποιο ηταν καλο
ετσι σιγα σιγα αρχισα να το βλεπω πιο καλα το θεμα πουρο
εβαζε τοτε και το αθηνοραμα μια στηλη με θεμα το πουρο και διαβαζα τα τοσο ωραια που εγραφε εκεινος ο τυπος
και πραγματικα ηθελα και εγω να καπνισω και να βρω αυτες τις ωραιες γευσεις αλλα που να βρω τα λεφτα για κουβανεζικο
το πρωτο πουρο που αγορασα θυμαμαι οτι ηταν ενα νον με περιπου 1700 δρχ το 1997 απο το καταστημα του ψυχικου
απο τοτε που και που εκαιγα κανα πουρο -κυριως νον γιατι δεν ειχα λεφτα για κουβανεζικα

το 2007 που πηγα ταξιδι καραιβικη ομως αλλαξε ολη η φαση ...
απο τοτε το πουρο μπηκε στο μενου πλεον κυριως κουβανεζικα και σπανια νον

και μετα σιγα σιγα εκει που επαιζα με ταπερ και λιγα πουρακια μεσα για καμια σαββατιατικη εξοδο
ξαφνικα δεν φτανουν οι υγραντηρες

To De Jure πρώτο μου πούρο ήταν ένα siglo I.
Ασυμβίβαστος αντικαπνιστής, πριν 7-8 χρόνια αγόρασα δυο siglo I για το
χριστουγεννιάτικο χαρτάκι. Ανάβοντας το όλοι με κοιτούσαν σαν να βλεπαν
τον Χούλιο Ινγκλεσιας με μπαγλαμά. Το συγκεκριμένο πούρο δεν μου χε κάνει κλικ.
Το δεύτερο τεμάχιο το είχα ξεχάσει για λίγες μέρες, και πιο πολύ για να ιντριγκαρω
τον εαυτό μου, το άναψα μόνος μου ένα απόγευμα στη βεράντα.
Μπέρδεμα και αναθεώρηση.
O αντικαπνιστής μέσα μου δεν μπορούσε να χωνέψει το γεγονός ότι το πούρο με
χαλάρωσε και με ταξίδεψε. Μετά από λίγες μέρες έκανα ένα ακομη siglo I για
ν' αποδείξω στον εαυτό μου πως απλά έτυχε.
Δεν έτυχε όμως. Πέτυχε, και να ‘μαστε.

Tο De Facto πρωτο μου πούρο, κι η ιστορία γύρω απ' αυτό είναι πολύ πιο διασκεδαστική:
Ήμουν 8-9 χρονών (1978-79) και ταξιδεύαμε οδικός από Σουηδία για Ελλάδα.
Στο καράβι για την Κοπεγχάγη, (δεν υπήρχε τότε η γέφυρα του Ορεσουντ) είχα
ακολουθήσει τον πατέρα μου στα αφορολόγητα. Εκεί τον είδα να περιεργάζεται κάτι
λευκά πλακερά κουτιά με σελοφάν και νόμισα πως ήταν σοκολατακια. Όταν πλησίασα είδα
πως πάνω τους είχαν ζωγραφιές από μεγάλα καφέ τσιγάρα. Θυμάμαι πεντακάθαρα όταν ο
πατέρας μου με κοίταξε κι είπε: "Να πάρω; Θα τα μοιράσω στο χωριό''. Πήρε ένα μεγάλο κουτί.
(πρέπει να ήταν 25αραη 20 αρα κούτα)
Όταν επιστρέψαμε στο σαλόνι του πλοίου, μετά από λίγο τον άκουσα να λέει: ''Πάω να πάρω κι άλλα αυτά δεν θα φτάσουν''.
Όταν γύρισε είχε μια σακούλα γεμάτη. Θυμάμαι πως άνοιξε δυο κούτες από περιέργεια.
Η πρώτη είχε μακρυλεπτα σελοφανατα, κι η δεύτερη κάτι χοντρά παλουκια με γυαλιστερές
πράσινες ετικέτες. Θυμάμαι επίσης πως όλα ήταν κομμένα. Αποκλείεται να ήταν κουβανέζικα.
Εκείνο το καλοκαίρι όλο το χωριό (Μάρκο, Καρδίτσας) μιλούσε για τα πούρα του Στέφου (Στέφανος).
Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν τύπο πάνω σε τρακτέρ να σταματάει μπροστά στο σπίτι του παππού
και να φωνάζει: ''Που ειση ρε Στέφου!!! Δωσ’ μη ένα ακόμα από κεινα τα χουντρα, χτες οργουσα ολου του χωραφ μη δαυτου''.
Για να μην μακρηγορώ δεν άντεξα και πήρα κρυφά ένα από τα τελευταία σελοφανατα
–δεν τόλμησα να πάρω απο παλουκια με το πράσινο δακτυλίδι-, και πήγα στην αποθήκη με τα εργαλεία του παππού.
Όταν το έβαλα στο στόμα μου είχα αισθανθεί σαν γκάνγκστερ. –Πρέπει να είχα δει κάποια ταινία.
Θυμάμαι την έξαψη που ένιωσα όταν είδα τον καπνό να βγαίνει από το στόμα μου.
Μετά θυμάμαι να βήχω ακατάπαυστα, να με κουβαλάνε και μετά να ‘χω γονατίσει μπροστά στην τουλούμπα,
και τη μάνα μου να μου ρίχνει νερό στο πρόσωπο.
Δεν θυμάμαι καθόλου αν με μάλωσαν.

πρωτη φορα διαβαζω το ποστ του Τακη και με ενθουσιασε!!! Ειναι ωραιο θεμα η αρχη

Εγω δεν ειμαι σιγουρος ποτε καπνισα το πρωτο μου πουρο, καπνισα διαφορα πραγματα μεγαλωνοτας , μεσα σε αυτα ηταν και πουρα, μηχανης, με αρωμα , με γευση , κομμενα , με φιλτρο, με δακτυλιδι διαφορα... παντα μου αρεσε να δοκιμαζω οτι καπνιζεται ... μεσα στε πολλα ισως να εκανα και ενα κουβανεζικο της προκοπης αλλα σιγα να μην το ειχα καταλαβει!!!

Επισημα το πουρο για μενα ξεκινησε το 2014, αρχες Αυγουστου στο τροπικο καλοκαιρι της χωρας του Φιντελ.
Ηταν cohiba ροπουστο, αγορασμενο απο το casa del habano του melia cohiba για 18cuc.... θυμαμαι οτι δεν το καπνισα μεσα , στο εξετερικο lounge αλλα κατεβηκα κατω, βγηκα απο το ξενοδοχειο, διασταυρωσα τον δρομο... διασχισα την μικρη πλατεια και περασα απεναντι στην Μαλεκον!!!! Γυρισα και χαζεψα απο την μια ακρη εως την αλλη την ακρογραμμη... μυρισα και εκοψα!!!

Το καπνισα για 1μιση ωρα και οταν επιστρεψα με εψαχνε η Β αγριεμενη... φανταζεστε ολοι τι σκεφτηκε!!!! Ευτυχως μυριζα πουρο αντι .... και την γλιτωσα

Πρώτο πούρο ever 15/10/1999 γενέθλια στα 17 μου χρόνια. Romeo y Julieta Coronitas en Cedro 1200 δραχμές τότε.. Ιδέα δεν είχα από πούρα. Το μόνο που θυμόμουν ήταν το όνομα που μου φάνηκε ιδιαίτερο τότε ένα πούρο να το λένε ρομεο και Ιουλιετα, και μετά από χρόνια το θυμήθηκα λόγο του ξύλινου κέδρου που ήταν τυλιγμένο. Καλές εποχές..

Κυριοι Καλημερα,η πρώτη γνωριμια με τα cigrars ηταν βεβαια απο το περίπτερο μου άρεσε να γέυομαι καί όχι να εισπνέω τον καπνό..βλέποντας ταινίες με τον πατέρα μου θαυμαστής του κλιν ιστγουντ και και του Αρλοντ Σβατσινεκγερ..πηρε πουρα απο το περιπτερο ...σε κίτρινο κουτάκι ηταν νομίζω είχε γευση σοκολατα..απο τοτε Αρχισα να παιρνω που και που πουράκια και να καπνίζω.
Η αδερφή μου αργοτερα επιασε δουλεία σε ενα εστιατόριο στο νέο ψυχικό..εκει μετα το φαγητο μπορούσες να καπνίσεις πούρα..ετσι Εμαθε για τα κουβανεζικα πουρα οτι ειναι χειροποίητα και ξεχωριστά.
Ηταν Πάσχα θυμάμαι οταν εφερε να δοκιμάσουμε εγω και ο μπαμπας τα καλούδια λεει που εχουν στην ΑΘΗΝΑ ..εναι απο την κουβα και τα καπνίζουν αυτοί που ξέρουν από καλο χειροποιητο πούρο..
Αυτο ήταν τα ερώτευτικα..ζητούσα συνέχεια να μου φέρνει.
Τα πρωτα πουρα που μας εφερε ήταν partagas δεν θυμάμαι πια σειρά..θυμάμαι μονο οτι μου άρεσαν πολυ...!!

Ο πατέρας μου δεν ειναι τώρα στη ζωη...Αλλα θα είναι πάντα η εικόνα να καπνίζω πούρα μαζί του στον ανθισμένο κήπο μας...

Χειμώνας του 92, αρχές 93, ο doc μόλις ξεκινάει τις νυχτερινές περιπλανήσεις του.
Το μαγαζί κεντρικό , τέρμα Ερμού, δυο μέτρα το παλικάρι, τι άλλο....πόρτα!
Ωραία νύχτα η παλιά, τα έχουμε ξαναπεί, γεμάτη ,χοντροκομμένη, άγρια ερωμένη.
Σε εκείνη την πόρτα λοιπόν, κοντά στα Χριστούγεννα, πριν ή μετά δεν θυμαμαι, έγινε η μεγάλη συνάντηση.
Ο άνθρωπος που με σύστησε στην νύχτα με κέρασε και τον πρώτο μου άσσο.
Εμφανίστηκε ο Νάσος ένα βράδυ, πάρε μου είπε, ....ρε φίλε δεν καπνίζω,....είναι γεύση αυτό, μου λέει, δεν το κατεβάζεις.
Και να ήθελα λέω ,δεν μπορώ...το κόβει ,το ανάβει ,μου το πασάρει, και να'μαι εκεί στην πόρτα του Loft να φουμαρω Monte no1, πίνοντας βότκα πορτοκαλι, και να υποδεχομαι τα καλοπαιδα της Αθήνας σε ένα από τα ωραιότερα club ever.
Η βότκα μου τελείωσε γρήγορα, με κέρδισε το ουίσκι.
Τα monte έμειναν, κάθε βράδυ με κερνούσε το αφεντικό, νο1, νο3, νο2 ,αυτά είχε ο μπαξες ,ένα την βραδιά, αυτά με εμπασαν στο παιχνίδι.
Χρειάστηκαν χρόνια για να πάρω υγραντηρα, και δεύτερο και τρίτο, και τέταρτο......

Και μετά κατηφόρα...

Ένα Monte 4, μια βραδιά του Δεκέμβρη του 1998, σ' ένα μπαρ πίσω από τον πύργο των Αθηνών. Είχα γενέθλια και δυο φίλοι ακόμα πήγαμε έξω να κεράσω ένα ποτό. Ένας απ' αυτούς έφερε ένα Monte 4. Ούτε για κόφτες ξέραμε, ούτε για τίποτα παρά μόνο του είχε πει ο πωλητής ότι ανάβεται με σπίρτα και του είχε δώσει ένα κουτί με σπίρτα πούρου δώρο. Με το πίσω μέρος του σπίρτου το σουβλίσαμε προσεκτικά (αποφύγαμε έτσι και τη στούμπα) και εναλλάξ το φουμάραμε. That's it..

To πρώτο πούρο που κάπνισα ποτέ ήταν ένα El Rey del Mundo Demi Tasse που μου έδωσε ο πατέρας μου μετά από έντονη δική μου περιέργεια για το τι είναι αυτά που καπνίζει (κάπνιζα ήδη τσιγάρα). Αν δεν κάνω λάθος ήμουν 16 χρονών και πραγματικά δεν θυμάμαι τίποτα από το πούρο. Θυμάμαι όμως ότι δεν μου άρεσε πολύ.

Το πούρο που κάπνισα και με 'έβαλε' στον χώρο ήταν ένα Bolivar Royal Corona, περίπου 11 χρόνια πριν. Μόλις το τελείωσα ήμουν σίγουρος ότι έπρεπε να το ψάξω παραπάνω, την κατάληξη την βλέπετε.

Romeo y Julieta Mille Fleurs - η πρώτη μου αγάπη μα και παντοτινή!

Σε ηλικία 18-19 σε κάποια οικογενειακή συγκέντρωση όπου κάποιος συγγενής είχε ανάψει ένα απο αυτά για να κερδίσει τις όποιες εντυπώσεις. Το κάπνισμα σαν concept, μου ήταν και είναι προσωπικά αδιάφορο μέχρι και σήμερα. Ωστόσο τα αρώματα που έβγαζε αυτο το πρωτόγνωρο πράγμα για μένα ήταν κάτι το ασύλληπτο και το μαγευτικό. Θυμάμαι πως είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ, που μου πάσαρε ένα τα κρυφά.

Το αυτό αποτέλεσε και το εισητήριο μου στον κόσμο του μαγευτικού μπλέ καπνού. Απο τότε μέχρι και σήμερα, το MF είναι ένα πούρο που έχω πάντοτε στον υγραντήρα μου, πρωτίστως για συναισθηματικούς λόγους.

Συμβολικά λοιπόν και κάπου δεκατέσσερα χρόνια μετά, το επέλεξα ως το πρώτο πούρο προς αποστολή μέσω του ταχυδρόμου.

Το έγκλημα; Γλυκό σαν αμαρτία
Οι συνένοχοι; Οι καλύτεροι στο είδος τους

Θ.