O Freezador μου
Δημοσιεύτηκε: Τρί Απρ 03, 2018 2:57 pm
Προσοχή ακολουθεί σεντόνι για πολύ τολμηρούς μόνο!
Υγραντήρες με ρυθμιζόμενη θερμοκρασία λοιπόν. Τι παίζει τελικά? Δουλεύουν ή όχι και αν ναι ποιοι και πόσο καλά? Όσα χρόνια τα έψαχνα αυτά λοιπόν σχημάτισα 2 κανόνες:
1. Δεν είναι καλή ιδέα να έχεις έλεγχο θερμοκρασίας στον υγραντήρα σου εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητο.
2. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι ο υγραντήρας ελεγχόμενης θερμοκρασίας τους δουλεύει καλά όταν ουσιαστικά δεν δουλεύει καθόλου καλά. Όταν μιλάς με κάποιον τέτοιον άνθρωπο και ισχυρίζεται κάτι τέτοιο πρέπει να του ζητάς δεδομένα. Όχι τι δείχνει το υγρόμετρο του.
Τι συμβαίνει όμως συγκεκριμένα? Οι περισσότερες υλοποιήσεις υγραντήρων με έλεγχο θερμοκρασίας είναι συντηρητές κρασιών με θερμοηλεκτρική ψύξη με μέσο ύγρανσης beads. Αυτές οι υλοποιήσεις δεν δουλεύουν. Επαναλαμβάνω, δεν δουλεύουν. Πολλοί άνθρωποι που τις έχουν νομίζουν ότι δουλεύουν γιατί χρησιμοποιούν ακατάλληλα όργανα μετρήσεων είτε γιατί η διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στο περιβάλλον και τον υγραντήρα (Delta) είναι πολύ μικρή. Ποιοι είναι οι λόγοι όμως?
1. Μη-έλεγχος των υγροποιήσεων: Όταν η θερμοκρασία πέσει κάτω από το σημείο δρόσου (dew point) αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την υγροποίηση της ατμοσφαιρικής υγρασίας. Αυτό σημαίνει ότι το νερό που θέλουμε να έχουμε γύρω στα πούρα μας και το μετράμε με την σχετική υγρασία γίνεται νερό και απομακρύνεται από τα πούρα μας. Συνήθως καταλήγει στο κάτω-πίσω μέρος του ψυγείου και ο ιδιοκτήτης αναρωτιέται γεμάτος απορία γιατί το υγρόμετρο του (που βρίσκεται στην μέση) ξαφνικά δείχνει 45-50% υγρασία. Αν δε έβλεπε κανονικές μετρήσεις υγρασίας στον χρόνο το πιθανότερο είναι ότι θα είχε πανικοβληθεί. Αυτό δημιουργεί και ένα άλλο πρόβλημα που είναι η ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή μέσα στον υγραντήρα. Νερό σε υγρή μορφή σε σύστημα ρυθμιζόμενης υγρασίας είναι απλά απαράδεκτο! Ο τρόπος που μπορεί να λυθεί αυτό είναι η ανατροφοδότηση του υγρού νερού στο μέσο ύγρανσης μέσω μιας επιστροφής (πλαστικός σωλήνας). Οπότε η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Το σύστημα ψύξης ενεργοποιείται και η υγρασία κάνει μεγάλες διακυμάνσεις. Όσο μεγαλύτερο το Delta τόσο μεγαλύτερες και οι διακυμάνσεις. Σε αυτό το σημείο δημιουργήθηκε και ο μύθος ότι τα θερμοηλεκτρικά ψυγεία (peltier) είναι καλύτερα από αυτά με συμπιεστή γιατί ‘δεν ξεραίνουν τα πούρα’ . Μέγα λάθος. Ναι, τα θερμοηλεκτρικά θα προκαλέσουν μικρότερες διακυμάνσεις στην υγρασία για έναν απλό λόγο: δεν δουλεύουν τόσο καλά όσο αυτά με τον συμπιεστή. Ουσιαστικά οι συμπιεστές είναι πολύ πιο αποδοτική μέθοδος ψύξης από τα paltrier. Για τον λόγω αυτό λοιπόν θα υγροποιήσουν το νερό πιο πολύ και πιο γρήγορα. Όταν έχεις όμως ένα τέτοιο φαινόμενο, ο στόχος είναι να ελέγξεις το φαινόμενο και όχι να χρησιμοποιήσεις κάτι λιγότερο αποδοτικό. Αντιθέτως, πρέπει να χρησιμοποιήσεις ότι πιο αποδοτικό υπάρχει σε ψύξη.
2. Υγραντικά: Τα περισσότερα από αυτά τα ψυγεία έχουν σαν μέσο ύγρανσης beads ή άμμο γάτας δηλαδή παθητικά μέσα. Τα beads μπορούν να είναι καταπληκτικά μέσα ύγρανσης και ισορροπιστές σε ένα σύστημα αλλά εντελώς ακατάλληλα για κάτι τέτοιο. Ο λόγος είναι ότι η ταχύτητα που μπορούν να προκαλέσουν αλλαγές στην υγρασία ενός συστήματος είναι πολύ πιο αργή από τις αλλαγές που συμβαίνουν σε ένα τέτοιο σύστημα. Αυτό λύνεται χρησιμοποιώντας ενεργά υγραντικά. Η ψύξη λοιπόν αφαιρεί υγρασία, τα ενεργά υγραντικά την αναπληρώνουν και το νερό που υγροποιείται επιστρέφεται στα ενεργά υγραντικά. Είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί και χρειάζεται και άλλα πράγματα.
Ποια η λύση σε όλα αυτά? Ε δεν είναι καθόλου εύκολη. Πολύ λίγοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν υγραντήρες που έχουν λύσει σωστά όλα αυτά τα προβλήματα. Για σταθερότητα λοιπόν χρειάζεται ένας ενεργός υγραντής με επιστροφή, ένας αφυγραντήρας, ο πιο δυνατός συμπιεστής που υπάρχει διαθέσιμος, ένα στοιχείο θερμότητας, ελεγκτές που θα τα ρυθμίζουν όλα αυτά και κατασκευές πάνω στον σχεδιασμό του υγραντήρα (ανεμιστήρες, λούκια κτλπ).
Σε αυτό το σημείο όμως να δούμε πως είναι όντως ένας τέτοιος ιδανικός υγραντήρας. Ο ιδανικός υγραντήρας λοιπόν πρέπει να συμπεριφέρεται κάπως έτσι:
Η υγρασία και η θερμοκρασία κάνει μικρές κυματώδεις διακυμάνσεις οι οποίες έχουν τέτοιο πλάτος ώστε να μην γίνονται αντιληπτές από τα πούρα. Κάθε πτώση στην θερμοκρασία (μαύρη γραμμή) αντιστοιχεί σε έναν κύκλο του συμπιεστή (δηλαδή ανοίγει και κλείνει). Καθώς η θερμοκρασία περιβάλλοντος αυξάνεται (προφανώς και το Delta) η θερμοκρασία και η υγρασία δεν αλλάζουν σημαντικά. Αυτό που αλλάζει είναι η συχνότητα των κύκλων. Αν είχαμε έναν αδύναμο συμπιεστή ή ακόμα χειρότερα peltrier αυτή η συχνότητα θα ήταν μεγαλύτερη. Αυτό μπορεί (και θα είναι) πρόβλημα αλλά αυτό μπορούμε να το δούμε σε δεύτερη φάση. Ο ιδανικός κύκλος έχει 2 βασικά χαρακτηριστικά: έχει μικρό ύψος (δηλαδή δεν αλλάζει πολύ η θερμοκρασία) και μεγάλο πλάτος (χαμηλή συχνότητα, δεν ανάβει συχνά). Η ανάρρωση από το άνοιγμα της πόρτας είναι ακαριαία ενώ με ένα πολύπλοκο σύστημα ελέγχου της υγρασίας αυτή δεν επηρεάζεται από πολύ συχνούς κύκλους.
Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι ο υγραντήρας του δουλεύει σωστά κατά την γνώμη μου πρέπει να παρουσιάσει κάτι τέτοιο.
Το παραπάνω παράδειγμα το έβαλα γιατί απλά είναι το καλύτερο που ξέρω. Η σταθερότητα είναι ακραία και σίγουρα καλύτερη από εντελώς επαγγελματικές λύσεις.
Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει, είναι πολύ δύσκολο να φτιάξει κάποιος κάτι τέτοιο. Η θα πρέπει να δώσει αρκετά χρήματα ή να το φτιάξει μόνος του. Ακόμα και να το πάρει έτοιμο όμως δεν θα έχει τέτοιο αποτέλεσμα ‘στο κουτί’. Χρειάζεται αρκετός πειραματισμός, μετρήσεις και παραμετροποίηση τόσο στις ρυθμίσεις των εκλεκτών όσο και στην σχεδίαση του υγραντήρα.
Χρειάζεται όμως κάτι τέτοιο? Η απάντηση είναι ότι κανείς δεν ξέρει. Δεν έχει γίνει καμία σοβαρή μελέτη πάνω σε αυτά τα θέματα και ακόμα και οι συνθήκες που συντηρούμε τα πούρα μας είναι με εμπειρική προσέγγιση. Ωστόσο η φυσική ..είναι φυσική και ξέρουμε ήδη μερικά πράγματα. Ξέρουμε ότι αυτό που ουσιαστικά θέλουμε να διατηρήσουμε σταθερό είναι η ποσότητα του νερού στα πούρα μας. Αν η σχετική υγρασία παραμένει σταθερή με κάποιο τρόπο και η θερμοκρασία αλλάξει αυτό μεταβάλει την ποσότητα νερού στα πούρα μας. Εδώ υπάρχει και άλλη μια παρανόηση. Όσο αυξάνεται η θερμοκρασία τόσο μικρότερη ποσότητα νερού κρατάνε τα πούρα μας, άσχετα με την σχετική υγρασία. Δεν είναι το ποιο σημαντικό τι συμβαίνει με την σχετική υγρασία γιατί η πρόσληψη και αποβολή νερού από τα πούρα είναι μια διαδικασία ισορροπίας που σχετίζεται με την θερμοκρασία. Για να το πω πιο απλά με ένα παράδειγμα.. πούρα σε περιβάλλον 67% RH στους 17C θα είναι πιο υγρά από πούρα σε περιβάλλον 67% RH στους 20C. Εδώ λοιπόν ο καθένας πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του.. πιστεύει ότι μια συνεχής μεταβολή στην ποσότητα νερού των πούρων του θα επηρεάσει της συντήρηση και παλαίωση τους ή όχι?
Ωραία θα μου πείτε όλα αυτά αλλά τι κάνουμε? Μην ανησυχείτε η ελπίδα έρχεται! (πραγματικά αυτή την φορά, όχι μλκς )
Υπάρχει λοιπόν μια λύση που με φοβερή κομψότητα μπορεί να λύσει το πρόβλημα της επιρροής της θερμοκρασίας πάνω στην υγρασία. Γίνεται με έναν απλό τρόπο: διαχωρίζεις τα 2. Δημιουργείς ένα μίκρο-κλίμα στον χώρο που περιβάλει τα πούρα και στο οποίο στοχεύεις στην σταθερότητα της υγρασίας και ένα μάκρο-κλίμα που στοχεύεις στην σταθερότητα της θερμοκρασίας. Το μίκρο-κλίμα δημιουργείται βάζοντας τα πούρα σε κάτι στεγανό όπως τάπερ ή χοντρές πλαστικές σακούλες. Με αυτόν τον τρόπο οι κύκλοι του συμπιεστή δεν επηρεάζουν την υγρασία ανάμεσα στα πούρα. Το ακόμα καλύτερο είναι ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς για της υγροποιήσεις καθώς αυτές δεν μπορούν να εισέλθουν στο μικρό-κλίμα και σχηματίζονται στα τοιχώματα ή στο εξωτερικό των δοχείων μικρό-κλίματος.
Το πιο αστείο της ιστορίας είναι ότι το κάνουμε όλοι, χωρίς να το ξέρουμε. Παίρνουμε έναν υγραντήρα ή ένα ψυγείο και το βάζουμε σε δωμάτιο με AC. Είναι η ίδια αρχή λειτουργίας. Οποίος είχε ένα θερμοηλεκτρικό ψυγείο με beads τι δούλευε καλύτερα? Το ψυγείο με τα beads ή ο υγραντήρας στο AC? Σχεδόν ρητορική η ερώτηση…
Ωστόσο το AC έχει προβλήματα. Κόστος και μη σταθερότητα ανάμεσα στα άλλα. Το ζητούμενο είναι λοιπόν να φτιάξουμε μια απλή λύση που θα μας δώσει πολύ μεγαλύτερη σταθερότητα με πολύ μικρότερο κόστος.
Κάπου εδώ λοιπόν έρχονται τα… freezadors. Είναι καταψύκτες (οι πιο δυνατοί συμπιεστές) που στο εσωτερικό τους έχουν τάπερ ή σακούλες με πούρα. Ο έλεγχος της υγρασίας εδώ μπορεί να γίνει με παθητικά μέσα, beads ή bovedas. Ο έλεγχος της θερμοκρασίας γίνεται με ένα τέτοιο μηχάνημα που βλέπεται πιο πάνω και μπορεί να ελέγξει τον συμπιεστή και κάποιο θερμαντικό στοιχείο. Περισσότερα στην συνέχεια γιατί δεν αντέχω να γράφω άλλο.
Υγραντήρες με ρυθμιζόμενη θερμοκρασία λοιπόν. Τι παίζει τελικά? Δουλεύουν ή όχι και αν ναι ποιοι και πόσο καλά? Όσα χρόνια τα έψαχνα αυτά λοιπόν σχημάτισα 2 κανόνες:
1. Δεν είναι καλή ιδέα να έχεις έλεγχο θερμοκρασίας στον υγραντήρα σου εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητο.
2. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι ο υγραντήρας ελεγχόμενης θερμοκρασίας τους δουλεύει καλά όταν ουσιαστικά δεν δουλεύει καθόλου καλά. Όταν μιλάς με κάποιον τέτοιον άνθρωπο και ισχυρίζεται κάτι τέτοιο πρέπει να του ζητάς δεδομένα. Όχι τι δείχνει το υγρόμετρο του.
Τι συμβαίνει όμως συγκεκριμένα? Οι περισσότερες υλοποιήσεις υγραντήρων με έλεγχο θερμοκρασίας είναι συντηρητές κρασιών με θερμοηλεκτρική ψύξη με μέσο ύγρανσης beads. Αυτές οι υλοποιήσεις δεν δουλεύουν. Επαναλαμβάνω, δεν δουλεύουν. Πολλοί άνθρωποι που τις έχουν νομίζουν ότι δουλεύουν γιατί χρησιμοποιούν ακατάλληλα όργανα μετρήσεων είτε γιατί η διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στο περιβάλλον και τον υγραντήρα (Delta) είναι πολύ μικρή. Ποιοι είναι οι λόγοι όμως?
1. Μη-έλεγχος των υγροποιήσεων: Όταν η θερμοκρασία πέσει κάτω από το σημείο δρόσου (dew point) αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την υγροποίηση της ατμοσφαιρικής υγρασίας. Αυτό σημαίνει ότι το νερό που θέλουμε να έχουμε γύρω στα πούρα μας και το μετράμε με την σχετική υγρασία γίνεται νερό και απομακρύνεται από τα πούρα μας. Συνήθως καταλήγει στο κάτω-πίσω μέρος του ψυγείου και ο ιδιοκτήτης αναρωτιέται γεμάτος απορία γιατί το υγρόμετρο του (που βρίσκεται στην μέση) ξαφνικά δείχνει 45-50% υγρασία. Αν δε έβλεπε κανονικές μετρήσεις υγρασίας στον χρόνο το πιθανότερο είναι ότι θα είχε πανικοβληθεί. Αυτό δημιουργεί και ένα άλλο πρόβλημα που είναι η ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή μέσα στον υγραντήρα. Νερό σε υγρή μορφή σε σύστημα ρυθμιζόμενης υγρασίας είναι απλά απαράδεκτο! Ο τρόπος που μπορεί να λυθεί αυτό είναι η ανατροφοδότηση του υγρού νερού στο μέσο ύγρανσης μέσω μιας επιστροφής (πλαστικός σωλήνας). Οπότε η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Το σύστημα ψύξης ενεργοποιείται και η υγρασία κάνει μεγάλες διακυμάνσεις. Όσο μεγαλύτερο το Delta τόσο μεγαλύτερες και οι διακυμάνσεις. Σε αυτό το σημείο δημιουργήθηκε και ο μύθος ότι τα θερμοηλεκτρικά ψυγεία (peltier) είναι καλύτερα από αυτά με συμπιεστή γιατί ‘δεν ξεραίνουν τα πούρα’ . Μέγα λάθος. Ναι, τα θερμοηλεκτρικά θα προκαλέσουν μικρότερες διακυμάνσεις στην υγρασία για έναν απλό λόγο: δεν δουλεύουν τόσο καλά όσο αυτά με τον συμπιεστή. Ουσιαστικά οι συμπιεστές είναι πολύ πιο αποδοτική μέθοδος ψύξης από τα paltrier. Για τον λόγω αυτό λοιπόν θα υγροποιήσουν το νερό πιο πολύ και πιο γρήγορα. Όταν έχεις όμως ένα τέτοιο φαινόμενο, ο στόχος είναι να ελέγξεις το φαινόμενο και όχι να χρησιμοποιήσεις κάτι λιγότερο αποδοτικό. Αντιθέτως, πρέπει να χρησιμοποιήσεις ότι πιο αποδοτικό υπάρχει σε ψύξη.
2. Υγραντικά: Τα περισσότερα από αυτά τα ψυγεία έχουν σαν μέσο ύγρανσης beads ή άμμο γάτας δηλαδή παθητικά μέσα. Τα beads μπορούν να είναι καταπληκτικά μέσα ύγρανσης και ισορροπιστές σε ένα σύστημα αλλά εντελώς ακατάλληλα για κάτι τέτοιο. Ο λόγος είναι ότι η ταχύτητα που μπορούν να προκαλέσουν αλλαγές στην υγρασία ενός συστήματος είναι πολύ πιο αργή από τις αλλαγές που συμβαίνουν σε ένα τέτοιο σύστημα. Αυτό λύνεται χρησιμοποιώντας ενεργά υγραντικά. Η ψύξη λοιπόν αφαιρεί υγρασία, τα ενεργά υγραντικά την αναπληρώνουν και το νερό που υγροποιείται επιστρέφεται στα ενεργά υγραντικά. Είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί και χρειάζεται και άλλα πράγματα.
Ποια η λύση σε όλα αυτά? Ε δεν είναι καθόλου εύκολη. Πολύ λίγοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν υγραντήρες που έχουν λύσει σωστά όλα αυτά τα προβλήματα. Για σταθερότητα λοιπόν χρειάζεται ένας ενεργός υγραντής με επιστροφή, ένας αφυγραντήρας, ο πιο δυνατός συμπιεστής που υπάρχει διαθέσιμος, ένα στοιχείο θερμότητας, ελεγκτές που θα τα ρυθμίζουν όλα αυτά και κατασκευές πάνω στον σχεδιασμό του υγραντήρα (ανεμιστήρες, λούκια κτλπ).
Σε αυτό το σημείο όμως να δούμε πως είναι όντως ένας τέτοιος ιδανικός υγραντήρας. Ο ιδανικός υγραντήρας λοιπόν πρέπει να συμπεριφέρεται κάπως έτσι:
Η υγρασία και η θερμοκρασία κάνει μικρές κυματώδεις διακυμάνσεις οι οποίες έχουν τέτοιο πλάτος ώστε να μην γίνονται αντιληπτές από τα πούρα. Κάθε πτώση στην θερμοκρασία (μαύρη γραμμή) αντιστοιχεί σε έναν κύκλο του συμπιεστή (δηλαδή ανοίγει και κλείνει). Καθώς η θερμοκρασία περιβάλλοντος αυξάνεται (προφανώς και το Delta) η θερμοκρασία και η υγρασία δεν αλλάζουν σημαντικά. Αυτό που αλλάζει είναι η συχνότητα των κύκλων. Αν είχαμε έναν αδύναμο συμπιεστή ή ακόμα χειρότερα peltrier αυτή η συχνότητα θα ήταν μεγαλύτερη. Αυτό μπορεί (και θα είναι) πρόβλημα αλλά αυτό μπορούμε να το δούμε σε δεύτερη φάση. Ο ιδανικός κύκλος έχει 2 βασικά χαρακτηριστικά: έχει μικρό ύψος (δηλαδή δεν αλλάζει πολύ η θερμοκρασία) και μεγάλο πλάτος (χαμηλή συχνότητα, δεν ανάβει συχνά). Η ανάρρωση από το άνοιγμα της πόρτας είναι ακαριαία ενώ με ένα πολύπλοκο σύστημα ελέγχου της υγρασίας αυτή δεν επηρεάζεται από πολύ συχνούς κύκλους.
Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι ο υγραντήρας του δουλεύει σωστά κατά την γνώμη μου πρέπει να παρουσιάσει κάτι τέτοιο.
Το παραπάνω παράδειγμα το έβαλα γιατί απλά είναι το καλύτερο που ξέρω. Η σταθερότητα είναι ακραία και σίγουρα καλύτερη από εντελώς επαγγελματικές λύσεις.
Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει, είναι πολύ δύσκολο να φτιάξει κάποιος κάτι τέτοιο. Η θα πρέπει να δώσει αρκετά χρήματα ή να το φτιάξει μόνος του. Ακόμα και να το πάρει έτοιμο όμως δεν θα έχει τέτοιο αποτέλεσμα ‘στο κουτί’. Χρειάζεται αρκετός πειραματισμός, μετρήσεις και παραμετροποίηση τόσο στις ρυθμίσεις των εκλεκτών όσο και στην σχεδίαση του υγραντήρα.
Χρειάζεται όμως κάτι τέτοιο? Η απάντηση είναι ότι κανείς δεν ξέρει. Δεν έχει γίνει καμία σοβαρή μελέτη πάνω σε αυτά τα θέματα και ακόμα και οι συνθήκες που συντηρούμε τα πούρα μας είναι με εμπειρική προσέγγιση. Ωστόσο η φυσική ..είναι φυσική και ξέρουμε ήδη μερικά πράγματα. Ξέρουμε ότι αυτό που ουσιαστικά θέλουμε να διατηρήσουμε σταθερό είναι η ποσότητα του νερού στα πούρα μας. Αν η σχετική υγρασία παραμένει σταθερή με κάποιο τρόπο και η θερμοκρασία αλλάξει αυτό μεταβάλει την ποσότητα νερού στα πούρα μας. Εδώ υπάρχει και άλλη μια παρανόηση. Όσο αυξάνεται η θερμοκρασία τόσο μικρότερη ποσότητα νερού κρατάνε τα πούρα μας, άσχετα με την σχετική υγρασία. Δεν είναι το ποιο σημαντικό τι συμβαίνει με την σχετική υγρασία γιατί η πρόσληψη και αποβολή νερού από τα πούρα είναι μια διαδικασία ισορροπίας που σχετίζεται με την θερμοκρασία. Για να το πω πιο απλά με ένα παράδειγμα.. πούρα σε περιβάλλον 67% RH στους 17C θα είναι πιο υγρά από πούρα σε περιβάλλον 67% RH στους 20C. Εδώ λοιπόν ο καθένας πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του.. πιστεύει ότι μια συνεχής μεταβολή στην ποσότητα νερού των πούρων του θα επηρεάσει της συντήρηση και παλαίωση τους ή όχι?
Ωραία θα μου πείτε όλα αυτά αλλά τι κάνουμε? Μην ανησυχείτε η ελπίδα έρχεται! (πραγματικά αυτή την φορά, όχι μλκς )
Υπάρχει λοιπόν μια λύση που με φοβερή κομψότητα μπορεί να λύσει το πρόβλημα της επιρροής της θερμοκρασίας πάνω στην υγρασία. Γίνεται με έναν απλό τρόπο: διαχωρίζεις τα 2. Δημιουργείς ένα μίκρο-κλίμα στον χώρο που περιβάλει τα πούρα και στο οποίο στοχεύεις στην σταθερότητα της υγρασίας και ένα μάκρο-κλίμα που στοχεύεις στην σταθερότητα της θερμοκρασίας. Το μίκρο-κλίμα δημιουργείται βάζοντας τα πούρα σε κάτι στεγανό όπως τάπερ ή χοντρές πλαστικές σακούλες. Με αυτόν τον τρόπο οι κύκλοι του συμπιεστή δεν επηρεάζουν την υγρασία ανάμεσα στα πούρα. Το ακόμα καλύτερο είναι ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς για της υγροποιήσεις καθώς αυτές δεν μπορούν να εισέλθουν στο μικρό-κλίμα και σχηματίζονται στα τοιχώματα ή στο εξωτερικό των δοχείων μικρό-κλίματος.
Το πιο αστείο της ιστορίας είναι ότι το κάνουμε όλοι, χωρίς να το ξέρουμε. Παίρνουμε έναν υγραντήρα ή ένα ψυγείο και το βάζουμε σε δωμάτιο με AC. Είναι η ίδια αρχή λειτουργίας. Οποίος είχε ένα θερμοηλεκτρικό ψυγείο με beads τι δούλευε καλύτερα? Το ψυγείο με τα beads ή ο υγραντήρας στο AC? Σχεδόν ρητορική η ερώτηση…
Ωστόσο το AC έχει προβλήματα. Κόστος και μη σταθερότητα ανάμεσα στα άλλα. Το ζητούμενο είναι λοιπόν να φτιάξουμε μια απλή λύση που θα μας δώσει πολύ μεγαλύτερη σταθερότητα με πολύ μικρότερο κόστος.
Κάπου εδώ λοιπόν έρχονται τα… freezadors. Είναι καταψύκτες (οι πιο δυνατοί συμπιεστές) που στο εσωτερικό τους έχουν τάπερ ή σακούλες με πούρα. Ο έλεγχος της υγρασίας εδώ μπορεί να γίνει με παθητικά μέσα, beads ή bovedas. Ο έλεγχος της θερμοκρασίας γίνεται με ένα τέτοιο μηχάνημα που βλέπεται πιο πάνω και μπορεί να ελέγξει τον συμπιεστή και κάποιο θερμαντικό στοιχείο. Περισσότερα στην συνέχεια γιατί δεν αντέχω να γράφω άλλο.