Έχεις δίκιο Αλεξ...
Μέρα 6η 22-02-2019
Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα του διαγωνισμού, αλλά αφού δεν είμαστε τελικό, αποφασιζουμε να κάνουμε μια πρωινή βόλτα στο Καπιτωλιο και μαζί στο πιο γνωστό εργοστάσιο, μετά το Λαγκιτο, αυτό των Παρταγάς που βρίσκεται ακριβώς από πίσω από το μνημείο. Φυσικά εδώ και δύο τρία χρόνια έχει πάψει να λειτουργεί και τώρα μπορεί να το επισκεπτει κάποιος σαν μουσείο. Οι φυλακές στην πόρτα πρώτα μας ρωτάνε αν θέλουμε cohiba με τη γνωστή προσέγγιση και μετά μας ενημερώνουν πως το μουσείο είναι κλειστό εκείνη την ώρα. Μέχρι να αποφασίσουμε αν θα πάρουμε μερικές μπανάνες, σκάει μύτη η αστυνομία (πρώτη φορά σήμερα, θα υπάρξει και δεύτερη), και αφού λέει κάτι οι τύποι εξαφανιζονται. Τελικά κανένας από τους γνωστούς μας που θέλουν σώνει και καλά να καπνισουν κοχίμπα, δεν θα γευτεί τον 'απαγορευμένο' καρπό!
Στα αριστερά της εισόδου υπάρχει lcdh. Μπαίνουμε μέσα και προσωπικά είναι το πιο όμορφο από τα κάζα που επισκεφτηκαμε. Ένας τεράστιος πάγκος με δύο πωλητές από πίσω. Ρωτάω τον Χάρη αν βλέπει τίποτα της προκοπής μιας και χωρίς γυαλιά το μόνο που ξεχωρίζω είναι τις μάρκες... Μπα τίποτα, μου λέει. Σε μια βιτρίνα έχει έναν υγραντήρα με 20 Partagas limitada στα 580cuc. Άσε την άλλη φορά... Τι λες πίνουμε ένα καφεδάκι; Μου λέει ο γίγαντας και μπαίνουμε στο lounge. Εκεί εκτός από τις αναπαυτικες πολυθρόνες έχει και walk in humidor. Ρωτάω τον πωλητή αν μπορώ να μπω και μου απαντά θετικά, λέγοντας πως ότι έχει και μπροστά έχει κι εδώ. Δεν πειράζει ας ρίξω μια ματιά. Όντως τα ίδια και τα ίδια, αλλά κάπου χωμενα κάτω κάτω βλέπω δύο κουτιά. Σκάβω τα βγάζω, sir Winston! Όπα βρήκαμε κάτι καλό. Φωνάζω τον κύριο, του λέω θα πάρω αυτά τα δύο. Χαμογελάει είναι ήδη προπληρωμενα αυτά! Σημείωση:Αν θέλετε να βρείτε κάτι αξιόλογο στην Αβάνα ΜΗΝ πάτε την εποχή του φεστιβάλ!
Πίνουμε το καφεδάκι μας, εγώ κάνω ένα Partagas no.5, ο Χάρης δεν θυμάμαι τι άναψε. Φεύγουμε για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας και να φάμε και κάτι. Αραζουμε παίρνουμε δύο σάντουιτς 'κουμπανος' και δύο κριστάλες μπύρες και χαλαρωνουμε. Περνάει και ο Τούρκος ο φίλος μας από το lcdh του Μπακού, αραζει κι αυτός μαζί μας. Μιλάμε για τις εντυπώσεις και για το βραδινό γκαλα. Καιρός να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο για την απαραίτητη ξεκούραση. Τάξι, χααου ματς, ΟΚ μπαίνουμε. Εκείνη τη στιγμή σκάει μύτη ο δεύτερος μπάτσος. Ωχ τι έγινε ρε παιδιά; Ο ταξιτζης μας λέει μην ανησυχείτε, περιμένουμε μέσα στο ταξί και οι δυο τους τα λένε για κάνα πενταλεπτο. Τελικά τον έγραψε γιατί ο προφυλακτηρας του προεξειχε 10 εκατοστά από τον χώρο στάθμευσης. Σκέφτομαι αν το σκηνικό είχε γίνει στην Ελλάδα...
Χαλαρουιτα για μια δυο ώρες. Ετοιμαζομαστε, φοράμε τα καλά μας και ξεκινάμε για το event. Φτάνουμε και από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για κάτι εξαιρετικά σπάνιο για την Κούβα. Αστυνομία παντού, έλεγχος των προσκλησεων, που είναι τυπωμένες σε 3D, ξανά έλεγχος ταυτοπροσωπιας, χαμός γενικά. Στο προαύλιο χώρο μας κερνουν σαμπάνια. Καθόμαστε στη σειρά για να μπούμε μέσα, αλλά μας φωνάζουν να πάμε από αλλού, από την είσοδο των VIP! Μεγαλεία λέμε!!! Στο φουαγιε μας τραταρουν ένα reyes για αρχή και μια τσάντα που έχει μέσα διαφορά καλούδια trinidad. Topes, Media Luna(!), Esmeralda(!!!) Αυτά έχει το κουτάκι του γκαλα μέσα!!! Νιώθουμε πραγματικά σαν αρχοντες. Πριν την κυρία είσοδο έχει δύο μπουθ στα χρώματα του τιμωμενου πούρου. Βγαίνουμε και μας βγάζουν φωτος. Περνάμε μέσα και ψάχνουμε να βρούμε το τραπέζι μας. Κάποιο ήδη έχουν καθίσει, όλοι πια γνωστά πρόσωπα! Τα κορίτσια που λειτουργούν και ως ταξιθετριες, θηρία. Όλες από 1.90 και πάνω. Καλά για τα κορμιά δεν θα μιλήσω... Το τραπέζι στρωμένο εξαίσια και μπροστά μας ατομικό τασάκι trinidad 50th anniversary. Ανεβαινουμε να χαζεψουμε τους υγραντήρες που θα δημπορατηθουν. Πραγματικά έργα τέχνης!!! Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο ο Montecristo που είναι σε σχήμα πυραμίδας και μπροστά του έχει ένα πανί σαν καράβι από μέταλλο και το λογότυπο και ο San Cristobal που είναι σαν το el Morro. Ο χειρότερος ο... Η. Upman! Με ένα 'n'! Είναι άπαιχτοι οι τύποι μιλάμε!!! Φυσικά μέχρι το τέλος της βραδιάς το είχαν διορθώσει, αλλά και πάλι... Αρχίζει η βραδιά με τα σόου και τα χορευτικά. Με κάθε πιάτο μας έρχεται και ένα ακόμα Τρινιδαδ με αποκορύφωμα το Casilda. Έναν γίγαντα 185*53 που θα είναι στο νέο βιβλίο των Τρινιδαδ που θα κυκλοφορήσει σύντομα (?). Καθ όλη τη διάρκεια είμαστε εκστασιασμενοι! Αφού τελειώνουν με τα φαγητά μας φέρνουν και το ρούμι για τελείωμα. Santisima Trinidad de Cuba 15αρι. Δεν έχω μεγάλη εμπειρία παίδες αλλά είναι μακράν το καλύτερο ρούμι που έχω πιει ποτέ! Σοκολάτα και καφέ σε τεράστιες δόσεις!!!
Ξεκινάει η δημοπρασία. Ο Simon Chase (που πριν από λίγες μέρες συγχωρεθηκε) αρχίζει. Κάθε υγραντήρας έχει τιμή εκκίνησης 100 χιλιάδες ευρώ! Αυτό κάνει τη διαδικασία λίγο χρονοβόρα και ενώ τις άλλες χρονιές, από ότι μας είπαν, διαρκουσε γύρω στην ώρα, φέτος πήρε πάνω από δύο ώρες να ολοκληρωθεί. Νικητές... ο Trinidad που είναι και ο μόνος που δεν είναι μοναδικό κομμάτι αλλά ο 01/50 που θα κυκλοφορήσουν με 300 χιλιάδες και με το ίδιο πόσο ο Cohiba.
Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με χορούς στο ρυθμό του μαμπο και... πλιάτσικο. Ρε παίδες το πως σηκωναν τα σταχτοδοχεια και τα άλλα τσιμπραγκαλα από τα τραπέζια δεν περιγράφεται! Ο Αλεξ, ο περσινός νικητής του HWC έφυγε για δύο λεπτά και του το πήραν! Ευτυχώς που είδα με την άκρη του ματιού ποιος το σήκωσε, ευτυχώς το έδωσε πίσω. Να φανταστείτε μέχρι και τα πορτατιφ που είχε στο κέντρο του τραπεζιού έπαιρναν οι αθεοφοβοι!
Ο Ερνέστο με ρωτάει πως μου φάνηκε. Του απαντώ 'δεν ξέρω αν θα έρθω ξανά του χρόνου ή κάποια από τις επόμενες φορές αλλά αυτή θα είναι ΠΑΝΤΑ η πρώτη'!
Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο γεμάτοι, χαρούμενοι πλήρως ικανοποιημενοι με όλα όσα ζήσαμε, με τους ανθρώπους που γνωρίσαμε με τα λόγια που ανταλλαξαμε, με τα πούρα που καπνισαμε. Με μια λέξη ΜΑΓΕΙΑ!
Αύριο αρχίζει το ταξίδι του γυρισμου...